ကာရံမဲ့ အိပ္မက္

အလိုလိုက်ဆင္းလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ငါမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး..။ အခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုက ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ထိုင္ေနရင္း. ျပတင္း တံခါး တစ္ေပါက္ကို ငါဦးတည္ ေငးေမာေနမိတယ္.။ ညင္သာစြာ တိုးဝင္လာတဲ့ ေလႏုေအးက ငါ့ကိုေျပာသြားတယ္.. ....ဝမ္းနည္းေနလားတဲ့.... ။

အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကားေယာင္ေနမိတဲ့ မင္းရဲ႕အသံ. အၾကိမ္ၾကိမ္ ျမင္ေယာင္ေနမိတဲ့ မင္းပံုရိပ္ေတြ ငါေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ျပီထင္တယ္.။ အၾကိမ္ၾကိမ္ ငါၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ေရျပင္ေပၚ အရုပ္ေရးဆြဲသလိုပဲ အရာမထင္ခဲ့ဘူးကြာ..။ အရင္က မင္းေပးခဲ့တဲ့ အမွတ္တမဲ့ေတြက အခုေတာ့ ငါ့အတြက္ အမွတ္တရေတြ ျဖစ္ေနတာ မင္းဘက္ကေရာ နားလည္ေပးနိုင္ပါ့မလား..။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ.... အရာရာ မတည္ျမဲတတ္တဲ့ ေလာကၾကီးမွာ မတည္ျမဲမႈကို ၾကံဳေတြ႕ရမွာမို႔ ရဲရဲၾကီး ရင္ဆိုင္ရမွာပဲ. . . . . .။

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ရႈရွိက္ျပီး.. ငါ့ခႏၶာ ထလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ငါ့ကိုယ္ေပၚက ရုန္းထြက္သြားတဲ့ စာအိတ္တစ္အိတ္.. ငါငံု႔မၾကည့္ခ်င္ဘူး.။ ငါမ်က္ႏွာလြဲေက်ာခိုင္းခဲ့ေပမယ့္ ငါ့ရင္ထဲမွာ လိုက္လာခဲ့တယ္.. အလြမ္းေတြ...။ ေျဖးညွင္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့တဲ့ ငါ့ေျခေထာက္ေတြ ဘယ္ကို ဦးတည္ေနခဲ့တာလဲ.။ ငါျမင္ေနရတယ္ အလင္းတန္းေလးတစ္ခု...... ဆူးရွေတာက္ပလ်က္................. ငါ့မ်က္လုံးအစံုဖြင့္...... အိပ္ယာမွ ႏိုးထခဲ့ျပီ...............။