သာမန္ ၁၄ ရက္ေန႔

ေသဆံုးျပီးတဲ့ အခ်စ္ေတြဟာ ျပန္လည္ ရွင္သန္ဖို႔ ခက္ခဲတာလား.။ ဒါမွ မဟုတ္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်စ္ကို ေမ့လို႔မရႏိုင္တာလား.။ ေသခ်ာ ေရရာတဲ့ အေျဖကို မသိ ေပမယ့္.. ခ်စ္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေတြးမိတိုင္း ဒီရင္ဘက္ၾကီးက ဘာမွန္းမသိတဲ့ ခံစားခ်က္ တစ္ခုကို ခံစားမိေနတယ္.။ မျဖစ္ႏိုင္တာ သိသိၾကီးနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ရူးမိုက္မႈ....။ တစ္ခါ တစ္ခါ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးရင္း အေတြးေတြနဲ႔ လမ္းေဆြး ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္.။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္အဖို႔ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ဆိုတာ သာမန္ ေန႔ေလး တစ္ေန႔ကို ကုန္ဆံုးသြားမွာပါပဲေလ.။

တစ္ခါတစ္ခါ

အေျပာင္းအလဲ မ်ားစြာ ေတြ႕ၾကံဳေနရတဲ့ ေလာကၾကီးကုိ တစ္ခါ တစ္ခါ စိတ္ပ်က္ လာမိတယ္.။ မထင္မွတ္တဲ့ အျဖစ္ေတြ.. မထင္မွတ္တဲ့ ေတြ႕ဆံုမႈေတြဟာ တည္ျငိမ္ေနတဲ့ ငါ့ဘဝကို လႈပ္ခါေစခဲ့တာ...။ တစ္ခါ တစ္ခါ ကိုယ္ေျပာ လိုက္တဲ့ စကား တစ္ခြန္းအတြက္ သူမ်ား ရင္မွာ ခံစားမႈ တစ္ခု ျဖစ္သြားေစခဲ့ သလိုပဲ. သူတို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းဟာ ငါ့ကို လႈပ္ခါ သြားေစခဲ့တယ္.။ တစ္ခါ တစ္ခါ ငါ့ေဘးမွာ အားေပးေဖာ္ အေပါင္းအသင္းေတြ ရွိေနေပမယ့္. တစ္ခါ တစ္ခါ ငါတစ္ေယာက္တည္း ဝမ္းနည္း ေနရတတ္တယ္.။ တစ္ခါ တစ္ခါ ငါ ဟပ္ဟပ္ ပတ္ပတ္ ရယ္ခဲ့ရ ဖူးသလို တစ္ခါ တစ္ခါ ရင္ကြဲမတတ္ ငိုခဲ့ရဖူးတယ္.။ တစ္ခါ တစ္ခါေသာ ေန႔ရက္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ ရင္းနဲ႔ပဲ ငါဟာ . . . . .

ကြ်န္ေတာ္ခံယူထားတဲ့ အေရာင္

အနီေရာင္ အခ်စ္ရဲ႕ သေကၤတ မိုက္ရူးရဲဆန္တဲ့ သေဘာရွိတယ္.။
အျပာေရာင္ သစၥာတရားရဲ႕ သေကၤတ တည္ၾကည္ျခင္းလို႔ သေဘာေရာက္တယ္.။
အစိမ္းေရာင္ ေမတၱာ တရားရဲ႕ သေကၤတ ေအးျမျခင္းကို ေဖာ္ေဆာင္တယ္.။
အျဖဴေရာင္ ျဖဴစင္ျခင္းရဲ႕ သေကၤတ ႏုည့ံမႈကို ရည္ညႊန္းတယ္.။
အနက္ေရာင္ တင္းမာမႈရဲ႕ သေကၤတ အတၱကို ေဖာ္ေဆာင္တယ္.။
အနီနဲ႔ အျပာနဲ႔ ေပါင္းရင္ ခရမ္းေရာင္ ရသလို
အခ်စ္နဲ႔ သစၥာကို ေပါင္းခဲ့ရင္ တည္ျမဲမႈကို ရႏိုင္တယ္.။
အနီနဲ႔ အစိမ္းန႔ဲ ေပါင္းခဲ့ရင္ အ၀ါေရာင္ ရလာသလို
အခ်စ္နဲ႔ ေမတၱာကို ေပါင္းခဲ့ရင္ ေပ်ာ္စရာေတြ ရလာမွာပါ.။
အနီနဲ႔ အျဖဴကို ေပါင္းစပ္ခဲ့ရင္ ပန္းေရာင္ ရသလိုပဲ
အခ်စ္နဲ႔ ျဖဴစင္မႈကို ေပါင္းခဲ့ရင္ ေႏြးေထြးမႈေတြ ရလာနိုင္တယ္.။
အနီနဲ႔ အနက္နဲ႔ ေပါင္းခဲ့ရင္ ၾကက္ေသြးရင့္ရင့္ကို ျမင္ရသလိုပဲ
အခ်စ္နဲ႔ အတၱကို ေပါင္းခဲ့ရင္ အမ်က္ဆိုတဲ့ နာၾကည္းမႈေတြ ရတတ္ပါတယ္.။

ေပးဆပ္အခ်စ္

အေတြးေတြ နယ္ခ်ဲ႕
ေလႏွင္ရာ လြင့္ေမ်ာေနတဲ့
တိမ္ေတြကို ေငးေမာမိတဲ့ငါ....

ေနပူက်ဲက်ဲမွာ
ေျခဗလာ ထီးမပါ
ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ သူရူးတစ္ေယာက္လို
ငါ့လည္း မင္းေၾကာင့္ အခ်စ္ရူးတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနရျပီကြာ.။

ေရစီးကို ဆန္တက္ေနတဲ့
ပင္လယ္ငါးတစ္ေကာင္လို
ငါ့အခ်စ္ကို ျငင္းဆန္ေနတဲ့
မင္းရဲ႕ႏွလံုးသားကုိမွ ရယူခ်င္ေနမိတယ္.။

အခ်စ္နဲ႔ စစ္မွာ
မတရားတာ မရွိဘူးဆိုတဲ့ စကားပံုလို
မင္းအခ်စ္ကို ရူးရူးမိုက္မိုက္ ေတာင္းခံမိတဲ့ငါ့အခ်စ္ကုိ
ေပးဆပ္အခ်စ္ဟာ
ျမင့္ျမတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ မင္းရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္နဲ႔
ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ကိုေတာ့ မေစာ္ကားလိုက္ပါနဲ႔ကြာ.။

အခ်စ္ၾကီးလို႔ အရႈံးၾကီးရႈံးေနတဲ့ငါ
မင္းယံုၾကည့္ထားတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့အခ်စ္ေတြနဲ႔
ငါ့ႏွလံုးသားကုိ စေတးလို႔
ေပးဆပ္ရင္းနဲ႔.........ငါ...မင္းကုိခ်စ္ေနမယ္.။

ရန္ကုန္ ၆ လ

ရန္ကုန္မွာ မေနခဲ့ဘူးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ သင္တန္း တက္ဖို႔အတြက္ (၆) လ ရန္ကုန္မွာ လာေနရတယ္ေလဗ်ာ. အခုဆို (၄) လျပည့္ေတာ့မယ္.။ ထူးထူး ျခားျခား ဒီေန႔နံနက္ ကားစီးတာ စပယ္ယာက ပိုက္ဆံမယူဘူးဗ်.။ ၁၀၀၀ိ/-တန္ ေပးလိုက္ေတာ့. သူ႔မွာ အေၾကြအမ္းစရာ မရွိဘူးတဲ႔..။ အင္း.. ဒီေန႔ ေတာ့ အျမတ္ရလိုက္တယ္ဗ်ိဳ႕.. အရင္ကဆို ၅၀ိ/-ခရီး ၁၀၀ိ/- တန္ ၂၀၀ိ/-တန္ ေပးမိရင္ သူတို႔က ျပန္မအမ္း ေတာ့ဘူးဗ်.။ ျပန္ မအမ္းလို႔လဲ သူ႔တို႔ကို ေျပာရဘူး ဆရာေရ႕ မဟုတ္ရင္ လူၾကား သူၾကား အေအာ္ခံရမွာ.။ မွတ္တိုင္ ဆင္းခါနီးရင္လည္း ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္ ဆင္းမွာမို႔ ဒီမွတ္တိုင္ အရပ္မွာ ကား တံခါး၀ သြားမ်ား မရပ္လိုက္နဲ႔ လူကို ဆြဲမ်ား လုပ္ေတာ့မဲ့ အတိုင္းပဲ အေအာ္ ခံရမယ္.။ ဒါေၾကာင့္ အျမဲတမ္း မွတ္တိုင္ ေရာက္ခါနီးမွ အေပါက္ကို ၀ရုန္းသံုးကား တိုးေ၀ွ႔ထြက္ရတယ္.။ ဆင္းျပန္ေတာ့လည္း ေနာက္မက်လိုက္နဲ႔ နည္းနည္းေလးမ်ား ေႏွးေႏွး ေႏွးေႏွးလုပ္မိလုိ႔ကေတာ့ ကားေပၚက ကန္ခ်ခံရမယ္ သာမွတ္.။ အင္း.. မလြယ္ပါလားေနာ္.။  :( 

၇.၁.၁၀ ရက္ေန႔ပို႔စ္

အခုတေလာ ဘေလာ့မွာကို စာမေရးျဖစ္ဘူးဗ်ာ... ထူးထူးျခားျခား မအားတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းစာေလးလုပ္ေနေတာ့ (အထင္ ၾကီးသြားတယ္ မဟုတ္လား) ဘေလာ့အတြက္ စာေရးဖို႔ မစဥ္းစားႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတာ.။ ဒါေပမယ့္. သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဘေလာ့ကိုေတာ့ သြားဖတ္ ျဖစ္ပါတယ္.။ ေတာ္ေတာ္ ေလးလဲ အက်ိဳးရွိတယ္ဗ်..။ ကိုဏီလင္းညိဳ ဘေလာ့ကို သြားေတာ့ သူေနတဲ့ မေလးရွားရဲ႕ ေနရာေတြကို ေရာက္ဖူးတယ္.။ (ေလယာဥ္ခ မကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့)။ ကိုဖိုးထိန္ ဘေလာ့ကိုသြားေတာ့ မံုရြာျမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္ (ထမင္းေတာ့ ေကြ်းဘူးဗ်..၊ သူ႔အိမ္ကုိလည္း ေခၚဘူး.. လူဆိုး)။ ေနရာေတြကို ႏွံ႔လို႔ပဲ.။ အင္း... ေအာ္. ေရးရင္းနဲ႔ ဘာဆက္ ေရးလို႔ ေရးရမွန္း သိေတာ့ဘူး.။ ဒီေလာက္ေလးပဲ ေရးလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ့..။ ဟဲ. ဟဲ.. :) အင္း. စာေတာ့ ေရးလို႔ျပီးသြားျပီ ေခါင္းစဥ္က ဘာတက္လို႔ တက္ရမွန္းမသိ. မထူးပါဘူး ဒီေန႔ေရးတာဆိုေတာ့ ဒီေန႔ေရးတဲ့ပို႔စ္လုိ႔ပဲ တက္လိုက္တာေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား. အင္းဒါလဲ ျဖစ္တာပါပဲေနာ့..။

အားလံုးကို ခင္မင္လ်က္ပါ...ဗ်ာ.

ကာရံမဲ့

ပန္းကာရံ

၀င့္ၾကြားဟန္လွ သူထင္ျပဖို႕
ဖူးငံုဘ၀ သူစခဲ့ျပီ....။
ျမင္သူစြဲမက္ ခူးယူစြပ္ဖို႔
တင့္စြာၾကြၾကြ သူပြင့္ခဲ့ျပီ..။
ေမႊးရနံ႔သင္း ထံုပ်ံ႕သင္းလို႔
သူ႔ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ေစာခဲ့ျပီ..။
အခ်ိန္တာကာလ ကုန္ကာေရာက္ေတာ့
ပြင့္ဖတ္လႊာတို႔ ေရာ္၀ါခဲ့ျပီ..။
ေအာ္... ေျမမခပန္း ဘယ္မွာရွိအံ့နည္း...။